Bir huni rica edeyim...

Şarkıda benim bir günüm geçmez ki seni görmeden diyorsun da ablacığım, olanı var olmayanı var.
Bir gün mü? diye diye kavga ettim şarkıyla... Görmekle ilgili şarkıları hayatımda istemiyorum bu aralar. Bir kaç önceki yazımda belirtmiştim, özlem benim bünyemin alışkın olduğu bir his olmadığından ötürü bende şiddete meyil yaratıyor. Tam bunu da yazarken Murat Boz'un "özledim" adlı nadide eseri çıkıyor. Oh, Murat'cığım sen de gel şöyle, öyle yandan yandan olmaz, tam ortasına sıç ağzımın. Nadide derken? Benim sevgilimin Nadide diye sevgilisi de mi vardı lan? Yoksa bunu şu an ben mi uydurdum?
Bu adam çok çalışıyor arkadaşlar, cefasını ben çekiyorum, sefasını bir gün evlenirse o karı mı sürecek diye yaklaşık 2.5 saattir odamda duvarlarla konuşuyorum. Bunu yaparken, mobil teknolojilerle ilgili yazı yazdığım sitenin bu haftaki yazısını hazırladım, diğer bloga paranoyaklıkla ilgili bir yazı yazdım. En yakın arkadaşımla muhabbet ettim, başka arkadaşlarımla mesajlaştım ama hepsinin altında bilincimin ve bilinçaltımın en nadide yerinde bu konuyu barındırdım. Bak yine Nadide dedim. Yok, kesin Nadide diye sevgilisi vardı bu çocuğun.
Aslında böyle biri değilim ben, şaka bir yana adamın hayatımdaki varlığı da yetiyor aslında. (dikkat blogger şu anda dengesizliğin dibine vurmaktadır). Ama gerçekten öyle.
Varsın bu akşam ne yapıyoruz aşkım sorusu hiç sorulmasın, varsın ha deyince adamın kapısına dayanılmasın (hemen şiddet , hemen)...
Şimdi evrenden iste o sana verir deniyor ya, evren de bana yukarıdan bakıp diyordur ulan geri zekalı sen bu adamın bu halini bilip bilip her gün bu adamı benden istemedin mi? Bir kere kafayı yedin de ayrıldın, ikinci kez sana verdim onu, kes sesini de otur , delirme demez mi? Der.
Bak yine şarkıda gelmek geçiyor, bir adım gelebilsen diyor. Hay!
Şimdi de gel sen otur yanıma diyor.
Ne demişler , ayının sevmediği ot ininin dibinde bitermiş.
Yazımı şu an çalan şarkının en sevdiğim sözüyle bitirmek istiyorum;
"zaman her şeyi çözer, şu beklemek olmasa..."
ok kib by.( emo vedası )