Blog'a uğramayalı uzun zaman olmuş. Öyle uzun zaman olmuş ki arada 30 bile oldum. Ha ne değişti derseniz, elde var üçünbiri derim. Her şey aynı, hala 30 olmayanlar varsa panik yok. Benim gibi içi büyüyemeyenlerdenseniz bir şey hissedilmiyor. Neyse tabi konumuz 30 değil...Konumuz mutluluk...
Mutluluk nedir sorusunu irdelemekten beynimin patladığı şu garip günlerde sabah kahvemin bana verdiği yetkiye dayanarak kendisinin ne olduğunu buldum. "Mutluluk Sorundur". Özellikle küçük şeylerden mutlu oluyorsanız ve içinizdeki çocuk hiç büyümüyorsa, en büyük sorununuzdur.
Çünkü ben 30 senedir küçük şeylerden mutlu olduğum için büyük mutsuzluklar yaşadım...
Çünkü ben sabah annemin odama getirdiği organik bebek tere demetini görüp mutlu oldum. Çünkü ben gecenin bir vakti sakız krizim tuttuğunda cebimde sakız bulup, dünyaları elde etmiş gibi hissettim. Çok kırıldığım bir arkadaşım sadece Seni Seviyorum dediği için bir anda tüm haksızlıklarını silip yanına gittim...Ve çok gereksiz insanların beni mutlu etmesine izin verdim.
Ve bu sabah uyandığımda anladım ki, küçük şeylerden mutlu olmak , mutsuzlukla her zaman ters orantılı işliyor.
Zor mutlu olun... Zor mutlu olun ki , sizi mutsuz etmek imkansızlaşsın.
İçinizdeki çocuğu da uyutun gitsin. Dünyaya çocuk gözleriyle bakmak için yanlış bir yüzyılda doğmuşuz.
Bir türlü büyüyemeyen ben ,kanımı donduran, aklımın sınırlarını aşan insanlara mıknatıslık görevimden bugün itibariyle istifa ediyorum.
Değişimlerin her zaman büyük acılardan doğduğu gerçeğini elimle itip atamayacak kadar kırılgan olan yanımı baş ucuma bıraktım. Onunla artık içimdeki çocuk oynasın.
Büründüğümüz kimliklerin , işten eve gelince üstümüzden fırlatıp atmak zorunda kaldığımız bir kaç parça kıyafetten farkı olmadığını ve dünyaya ayak uydurmak gibi bir mecburiyetim olduğunu 30'uma kadar öğrenememiş olmak benim ezikliğim olsun. Ve şu ana kadar olan her şey saçma bir geçmiş.
Bugün başka bir gün...
Bugün ben artık başka biriyim.
Ne birinin mucizesi...
Ne de mutluluğu...
Ben bugün büyüdüm.
Hepsi bu.
